Σύντομο υπήρξε το καλοκαίρι
και οι τελευταίοι παραθεριστές
έχουν ήδη αναχωρήσει.
Εμείς κοιμηθήκαμε για χρόνια στις καμπίνες
τυλιγμένοι με τις παλιές ναυτικές κουβέρτες
των νεκρών. Αύριο φεύγουμε για το άγνωστο,
αύριο θα μας ξυπνήσει απαλά
η ορχήστρα που παίζει για τελευταία φορά
όπως σ’ ένα μεγάλο
φωταγωγημένο πλοίο που βυθίζεται.
Αντίο νιότη, αντίο ευτυχία, αντίο ζωή.
Πέφτει λευκό σκοτάδι
στη Σαχαλίνη, στην αποικία των λεπρών,
στο παγωμένο αρχιπέλαγος.
Στα χιονισμένα πάρκα
οι άρρωστοι ποιητές σκέπαζαν
τα πρόσωπά τους με τα φύλλα της Πράβντα.