Ακόμα και αν φτάσουμε κάποτε
ως το τέρμα του ταξιδιού
κανείς δεν θα θυμηθεί τ’ όνομά μας,
κανείς δεν θα μας αναγνωρίσει
όταν επιστρέψουμε, τα σκυλιά θα γαβγίζουν
πίσω από τους φράχτες
και τα ίδια μας τα παιδιά
θα μας διώχνουν ρίχνοντας πέτρες.
Ω!.. Ας ήμην ακόμη βοσκός εις τα όρη!..
Ας μπορούσαν ν’ ανθίσουν ξανά
τα λουλούδια στους κήπους.
Ο κόσμος ας επέστρεφε στην πρώτη του αθωότητα.
Ας επέστρεφε ξανά η Σένκα όπως ακριβώς
τη γνώρισα: στη στάση του ίδιου τραμ,
μουσκεμένη από την ξαφνική βροχή πριν
είκοσι ολόκληρα χρόνια στο Ντουμπρόβνικ.