Μες στον καπηλειού την άκρη
πίνει μόνος του κρασί
κι απ' τα μάτια τρέχει δάκρυ
και η αιτία είσαι εσύ.

Τα πίνει και ο πόνος του
ούτε στιγμή δεν σβήνει,
όσο τα πίνει πιο πολύ
τόσο θυμάται εκείνη.

Το 'να ανάβει, τ' άλλο σβήνει
το τσιγάρο το βαρύ,
να ξεχάσει τη μορφή της
δυστυχώς μα δεν μπορεί.

Τα πίνει και ο πόνος του
ούτε στιγμή δεν σβήνει,
όσο τα πίνει πιο πολύ
τόσο θυμάται εκείνη.

Πίνει, πίνει, ξαναπίνει
και ξανά θέλει να πιει,
για να σβήσει το σαράκι
που του τρώει την ψυχή.

Τα πίνει και ο πόνος του
ούτε στιγμή δεν σβήνει,
όσο τα πίνει πιο πολύ
τόσο θυμάται εκείνη.