Ο τόπος που μεγάλωσα
ήταν ένα λιμάνι
λιμάνι για την παιδική ψυχή
της νιότης μου την πλάνη

Κατάρτια τρεμοπαίζανε
στου ανέμου την αιώρα
κι ο άνεμος με χόρευε
με έσπρωχνε με φόρα

Τους πόθους μου συνάντησα
στα μάτια μιας κοπέλας
τους έρωτες τους χωρισμούς
στο λόφο της Καστέλλας

Στου δειλινού τα χρώματα φτερούγιζαν οι σκέψεις
και οι καρδιές μας έσμιγαν
χωρίς να λένε λέξεις

Παιχνίδι δίχως όριο και πάντα μια λαχτάρα
ο ουρανός κι αν μαύριζε
δεν δίναμε δεκάρα

Ήταν το Τουρκολίμανο
αλλιώς τώρα το λένε
κι ο Υμηττός απέναντι
εικόνες που με καίνε