Τα όνειρά μου λαμπυρίδες,
στίγματα ζωντανού φωτός,
ζητούν ριπίδια από μετάξι,
σπινθοβολούνε στο έρεβος.

Χτίζουν φωλιές μ' απομεινάρια
στις σκοτεινές σπηλιές του νου,
όνειρα κάλπικα της μέρας,
πουλιά ενός γκρίζου ουρανού.

Λόγια ασήμαντα του αέρα,
ίσως χορέψουν λικνιστά,
πάνω στα κύματα του χρόνου
σκόρπια νοήματα, βαριά.

Ξέρει ο σοφός πως να διδάξει
τα μυστικά της αστραπής
κι ο άμυαλος πως να χτυπήσει
την αρμονία της σιωπής.

Άλλοι γυρεύουν τη σοφία
κι άλλοι γυρεύουν τα λεφτά
κι εγώ που τώρα τραγουδάω
τη μαγική σου συντροφιά.