Οι λέξεις αγαπιούνται από τ' άνυδρα
και όπως αυτά αγέρωχα
στο ασυνείδητο της δίψας τους λικνίζονται
ανάμεσα σε γράμματα και αριθμούς
οι επτά πόρτες της ψυχής
ντύνονται – γδύνονται ανάγκης παραστάσεις.
Ετούτα λοιπόν όσα μπορώ να πω
για να σου περιγράψω την ομορφότερη υδατογραφία
του δικού μου κόσμου.
Επισημαίνοντας πως το βουβό μου στόμα
από χόρταση γελά
αδιάφορο να εισβάλει σε κάποια γραμματοσειρά
και ένα κενό πλούσιο σε υλικά
τραβάει το μανίκι μου να έρθει πιο κοντά
σε όσα πριγκιπικοί εισβολείς από τον δικό σου κόσμο
με τρύπησαν βαθιά.