Στο δρόμο στροβιλίζονται διαβάτες και σκιές
σαν φύλλα που τα παίρνει ο αέρας.
Στην πόλη αυτή που πίστεψες και σ έμαθε να κλαις
και σύντομα θ αφήσεις όπως λες

Να γυρίσεις, όπου κι αν πας να γυρίσεις
Να γυρίσεις, όπου κι αν πας να γυρίσεις

Στο διάφανο σου βλέμμα, ο φόβος, μια κραυγή
και οι πρώτες που τρομάζουν αναμνήσεις.
και πάνω στην αγρύπνια σου
θα φύγεις σιωπηλή
την ώρα που κανείς δε θα σε δει.

Να γυρίσεις, όπου κι αν πας να γυρίσεις
Να γυρίσεις, όπου κι αν πας να γυρίσεις

Νοιωθω το μυστήριο που έρχεται τη νύχτα αυτή
στην κόψη μιας απόφασης εκεί που δεν αντέχεται η σιωπή.
Ακροβατείς στου δρόμου τις διαχωριστικές γραμμές
του δρόμου του άχαρου, αυτού που δεν αγάπησες ποτέ.

Να γυρίσεις, όπου κι αν πας να γυρίσεις
Να γυρίσεις, όπου κι αν πας να γυρίσεις