Κάποτε
θα γίνω ορφανή
με τα καλά μου
θα κοιτάζομαι στο σπίτι
το χαμομήλι
θα μαζεύεται κοντά μου
και θα θυμάμαι
τον πατέρα μου στη μέση
της δροσερής σκηνής
των Ροβινσώνων
με τη μητέρα μου
λιγάκι λερωμένη
από τ' απρόσεχτα παιδιά
τα ευζωνάκια
και το πρωί
θα ξεμεθάω το ρολόι
και θα μοιράζω στα πουλάκια
τα κλαδιά μου

μεγάλη αγάπη
βλέπω στο φλυτζάνι
τον θάνατο καθόλου δεν το βλέπω