Ένα παιδί στου δρόμου στέκεται την άκρια
κρατεί στα χέρια κατακόκκινο μπαλόνι
θέλει να κλάψει μα δεν έχει άλλα δάκρυα
που η μάνα του δε θα το δει να μεγαλώνει
γύρω του ερείπια καπνίζουν και χαλάσματα
σφίγγει τα δόντια στις ριπές τ’ άγριου τ’ ανέμου
γιατί έχει πάψει να πιστεύει πια σε θαύματα
παιδί πικρό της ερημιάς και του πολέμου
κι εγώ κι εσύ μες στο χορό των ψευδαισθήσεων
πως είναι τάχα όλα ωραία καμωμένα
κανάλι αλλάζουμε προς τέρψιν των αισθήσεων
και ψιθυρίζοντας «μα τι με νοιάζει εμένα;»
Ένα παιδί στου δρόμου στέκεται την άκρια
κρατεί στα χέρια κατακόκκινο μπαλόνι
θέλει να κλάψει μα δεν έχει άλλα δάκρυα
που η μάνα του δε θα το δει να μεγαλώνει
κοιτάζει εκεί που ήταν κάποτε, ο ορίζοντας
μα ο καπνός του κρύβει τ’ ουρανού το χρώμα
μια προσευχή στα χείλη σι,γομουρμουρίζοντας
ρίχνει τα μάτια χαμηλά, καρφιά στο χώμα