Βγήκα στου κόσμου τ’ ανοιχτά με μια σχεδία
φτιαγμένη από αχαμνά κι από σαθρά καλάμια
στα μάτια κοίταξα της μοίρας μου τη λάμια
και είπα: θα πιάσω απ’ τα μαλλιά, την ευκαιρία
ούτε διαβήτη πήρα ούτε κι ένα χάρτη
ούτε την προς βορρά που στρέφεται πυξίδα
μα αφού αποστήθισα καλά κάθε σελίδα
απ’ το εγχειρίδιον του καλού επαναστάτη
με μια μονάχα μνήμη σε μικρά κομμάτια
που το μυαλό μου το ατιθάσευτο ημερώνει
στο δρόμο βγήκα της αυγής, που ως ξημερώνει
καινούρια μέρα φέρνει στων θνητών τα μάτια.
θάρρος στα χέρια μου έδειξα και εμπιστοσύνη
στη θέλησή μου να ξεφύγω απο τα ίδια
πιότερο ασφαλή μας πάει, η καρδιά ταξίδια
απ’ τα ακριβείας τα σύνεργα, της ναυτοσύνης
μα ως μακραίνω απ’ την ακτή νόστος μυρίζει
στρέφω το πρόσωπο μου καίγεται το βλέμμα
άρα δεν είναι αρχαίος μύθος, μήτε ψέμα
πως το μυαλό πάντα στις ρίζες μας γυρίζει