Σ’ αυτό το δρόμο συχνά που πάω
θυμάμαι ο δόλιος και νοσταλγώ.
Έχω χαμένη την πρώτη μου αγάπη
κα ήρθα πάλι μήπως τη βρω.

Αγάπη δεν εξέχασα
τα τόσα όνειρα μας,
η μοίρα μας τα γκρέμισε
κι έσβησε τη χαρά μας.

Αγκάθια ο δρόμος μου είναι γεμάτος
τώρα που μόνος μου περπατώ.
Χάνω το νου μου, χάνω στη σκέψη
και ούτε ξέρω πια τι ζητώ.

Αγάπη δεν εξέχασα
τα τόσα όνειρα μας,
η μοίρα μας τα γκρέμισε
κι έσβησε τη χαρά μας.