Κανείς ποτέ δεν έμαθε, ο έρωτας που πάει,
όταν θα έρθει κάποτε, σαν τρένο ο χωρισμός,
κι οποίο κι αν είχες όνειρο σαν τον καπνό σκορπάει
και μένει πίσω έρημος και άδειος ο σταθμός.

Ότι κι αν φέρει η ζωή,μάθε να μην δειλιάζεις,
κανείς ποτέ δεν κέρδισε μετρώντας το κενό,
σε μια πνοή στο τζάμι σου, κρυφά να σχεδιάζεις,
το επόμενο ταξίδι σου, το διαφορετικό.

Της αγάπης το ταξίδι δεν τελειώνει,
κάνει στάσεις μόνο στη διαδρομή
κι αν για λίγο ξαφνικά μένουμε μόνοι,
άλλο τρένο θα περάσει απ τη γραμμή.

Σαν επιβάτες βιαστικοί, χαθήκαν μες τη νύχτα
και γίνανε ανάμνηση χιλιάδες ''Σ' αγαπώ'',
ποτέ μου δεν κατάλαβα με μια καληνύχτα,
το διπλανό μου κάθισμα, πως έμεινε αδειανό.

Κάποτε ξέμεινα κι εγώ σε μοναξιάς βαγόνι,
με μόνες μου αποσκευές τα ''πως'' και κι ένα '' γιατί''
κι αν μοιάζει ο ορίζοντας, τις ράγες πως ενώνει,
το αντίο,εισιτήριο, χωρίς επιστροφή.