Είσαι όπως φυσάει ο άνεμος
έρωτας, κρυφός παράνομος.
μ’ έχεις στα αλήθεια μπερδέψει.

Είσαι κόλαση μα και παράδεισος,
ένας γκρεμός, μία άβυσσος,
μια παράλογη σκέψη.

Αν θέλεις εμείς
τυπικές σχέσεις να ‘χουμε εμείς
είσαι ελεύθερη, φύγε, μπορείς
τον δικό σου τον δρόμο να πάρεις.
Μ’ αν θέλεις να βρεις
μια φωλιά, μια αγκαλιά για να μπεις
σαν σπουργίτι μικρό να κρυφτείς
πριν να έρθει ο χιονιάς κι ο βαρδάρης
τότε να μείνεις.

Είσαι όπως φυσάει ο άνεμος
στη πόλη ένας παράδρομος,
που πάντα αδιέξοδο βγάζει

Είσαι κόλαση μα και παράδεισος,
ένας γκρεμός, μία άβυσσος,
κρυφά το δάκρυ μου στάζει.

Αν θέλεις εμείς
τυπικές σχέσεις να χουμε εμείς
είσαι ελεύθερη, φύγε, μπορείς
τον δικό σου τον δρόμο να πάρεις.
Μ’ αν θέλεις να βρεις
μια φωλιά, μια αγκαλιά για να μπεις
σαν σπουργίτι μικρό να κρυφτείς
πριν να έρθει ο χιονιάς κι ο βαρδάρης
τότε να μείνεις.