Μπαίνω στα λεωφορεία πριν αναχωρήσουν
και ενημερώνω τους συνανθρώπους:
Με λένε Ulas και είμαι από Τουρκία,
πάσχω από το “σύνδρομο Ούνερ Ταν”.
Κυκλοφορούσα σαν ποίημα στο Hatai.
Τώρα με βλέπετε όρθιο γιατί έχω πια πεθάνει.

Τα χρήματά σας άχρηστα.