Δειπνώ σκιές, τοπία, κυπαρίσσια
Με ξύλα απʼ το καράβι μου ταΐζω τη φωτιά

Ψαλμός αντιπερισπασμός, παρηγοριά στο ρίγος
Καστέλο βενετσιάνικο είναι η συνείδησή μου
Των κρεμασμένων μυστικά αρχειοθετώντας
Θρύψαλα τζάμια φλυαρούν στα παραθύρια της

Τους ώμους μου σηκώνοντας
Πετάω από κει τα όνειρά μου
Τσαλακωμένες πλαστικές συσκευασίες

ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος…
ἐξέλιπε τὸ πνεῦμα μου…
καὶ ὁμοιωθήσομαι
τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον…
και πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου…