ι.Ήταν μια εποχή
που ένας χωματόδρομος
ένα βαλτωμένο αυλάκι
και μια συστάδα θάμνων ανοιξιάτικη
οριοθετούσαν τον κόσμο της ευτυχίας.
Τα χελιδόνια ψαλίδιζαν τα επιφωνήματα,
πέντε παιδιά μ’ ένα σκυλάκι
και τα σύνορά της γίνονταν απόρθητα.

Ο χωματόδρομος ασφαλτώθηκε
το αυλάκι μπαζώθηκε
κι εμείς, οι κάποτε συμπολίτες στην αθωότητα,
χαιρετιόμαστε βιαστικά σα συνένοχοι.

Τα καλοραμμένα ρούχα
δεν κρύβουν τη γύμνια μας.
Τα παπούτσια μας δεν αποκρούουν
την πυρωμένη άσφαλτο.