– Κλείσε την πόρτα, ο άνεμος φύλλα μη φέρει μέσα
Ξερά και μαύρα, μοιάζουνε, βρισιές του καφενείου
Με ιδρώτα στις μασχάλες του ο Λίβας μάς χνωτίζει
Σαν καπετάνιος μέθυσος που φταίει για το ναυάγιο

– Τα ποιήματα σού τα ’φερνα σαν πελαργού κλαδάκια
Να χτίσεις μια ψηλή φωλιά, τον κόσμο μας να χτίσεις
Και τώρα μοιάζει με σταθμό που καρτεράς το τραίνο
Σκοντάφτει βήχοντας το φως στα βρώμικα πλακάκια

– Να ’σαι γερός, να ’χεις δουλειά, να ’χεις και μιαν αγάπη
Να βγεις σημαιοστόλιστο της Παναγιάς καράβι
Σ’ αυτά τα χρόνια δεν ποθώ ούτε ένα παραθύρι

– Στέκουν οι νοσταλγίες μας σαν ξεραμένες γούρνες
Μ’ άγριο το μάτι για πηλό ψάχνουν τα χελιδόνια
Κι άμα δε βρουν, δύο βρισιές φτύνουν ξερές και μαύρες