Ω! πόσο καμαρώνω που είμαστε μαζί αυτό το καλοκαίρι
φοβισμένη μου αυτοκράτειρα
Τα μαλλιά σου κοπάδι άγριες ζέβρες
Βόσκουν στην ξανθή σαβάνα
διώχνοντας με τις ουρές μύγες απ’ τα καπούλια
Η αφή του μεστωμένου στήθους σου
υπόσχεση ότι τέλειωσαν οι δακρυγόνες μέρες
Όταν έλυσες τον ξέχειλο στηθόδεσμό σου
ξεχύθηκαν μπροστά μου
σαν παιδιά που σχόλασαν
τα στήθια σου
όλες οι μυρωδιές του Αυγούστου
φαγητά που θα χόρταιναν μια λεγεώνα
πιοτά δυνατά κάθε λογής
κι όλα τα φρούτα της Μεσογείου
Τα τρεμάμενα χείλη σου φεγγάρια στη χάση
που εφαρμόζουν τέλεια στα δικά μου φεγγάρια
Η περπατησιά σου λαφίνας
που βγήκε για ζευγάρωμα

Και πού να βολέψει ο νους κίνδυνο ή πείνα
όταν ο πόθος καίει τα μεριά;
Να, δες τα, τρανοί κισσοί
με σκαρφαλώνουν

Να ‘ξερες πόσο σε καμαρώνω
όταν θρονιάζεσαι πάνω μου βυζαντινή Αυγούστα
κρατώντας σκήπτρο
παραμερίζοντας
πορφυρά ενδύματα και πολύπτυχους μανδύες

Κοντά μου έμαθες να εκπορνεύεις
τις φοβίες και τις επιθυμίες σου
Ω! να ‘ξερες πόσο σε καμαρώνω…
Κοίτα!
Η θάλασσα για χάρη σου...