Πριν νιώσεις τον φόβο και τη δύναμή μου
πριν αντικρύσεις την στιλπνότητα του ιδρωμένου μου κορμιού
άκου τον βρυχηθμό μου να ‘ρχεται από κάθε γωνιά γύρω σου:

“Στα μάτια σου βλέπω τον Ήλιο
ν’ ανατέλλει από τις Άνδεις
και στην ψυχή σου τον Αμαζόνιο
Είμαι ένας διψασμένος ιαγουάρος και με ξεδιψάει
Είμαι ένα άγονο χωράφι και με ποτίζει
Είμαι ένα νευρικό πιράνχα και με περιβάλλει
Είμαι ένα μικρό χορταράκι ή ένα τεράστιο δέντρο και μου δίνει νόημα

Σε βλέπω στη μορφή κάθε μελαχρινής καλλονής
κι όταν, μια στις χίλιες, συμβεί να είναι η δική σου
το άρωμα του κορμιού σου με μεθάει
Αναδύεται μέσα από τα ανοίγματα
και τις ίνες των ρούχων σου
και με ψεκάζει λυτρώνοντάς με
όπως η θεία δίκη έναν κατατρεγμένο
όπως η έμπνευση έναν ποιητή καταραμένο
όπως η θάλασσα ένα δελφίνι που ‘ξόκειλε
όπως ο Αμαζόνιος έναν ιαγουάρο διψασμένο…”