Όταν ρωτούσαν τον Στρατή γιατί δεν είχε βρει ακόμη ταίρι,
να τακτοποιηθεί επιτέλους σαν τους άλλους, απαντούσε σ' όλους
ότι ήταν άτυχος. (Έτσι ήταν και μάλιστα γι' αυτό ευθύνονταν
κυρίως το αμάρτημα κάποιου προγόνου του). Επειδή όμως
έβλεπε ότι κανείς δεν τον πίστευε -σε πολλούς μάλιστα
διέκρινε το χαμόγελο που προκαλεί κάποιος τελείως αφελής -
και για να αποδείξει την ισχύ του λόγου του, σκαρφίστηκε κάτι
πραγματικά ασύλληπτο:
Πρώτα επινόησε ένα φανταστικό ταίρι -γνωριμία από
τις τελευταίες διακοπές του- Έπειτα διεκπεραίωσε με τη
σειρά όλες τις λεπτομέρειες της τυπικής οδού που απαιτείται
για την τέλεση ενός γάμου: Έκλεισε ημερομηνία σε ναό και
σε κοσμικό κέντρο για το γλέντι, συνεννοήθηκε με κάμεραμαν
και φωτογράφο, τύπωσε και μοίρασε προσκλητήρια μέχρι και
αναγγελία σε τοπική εφημερίδα έβαλε ο αθεόφοβος.
Άφησε έπειτα να περάσει λίγος καιρός, όπου απόλαυσε
τις ανέξοδες ευχές των καλεσμένων του -φίλων, συγγενών
και γειτόνων- και τέλος μπήκε στον κόπο ν' ακολουθήσει
θλιμμένος την τυπική διαδικασία της ακύρωσης ενός γάμου, με
αιτιολογίες προσεκτικά ειπωμένες.
Φυσικά, μετά απ' όλα αυτά ο Στρατής δικαιώθηκε. Ζώντας
για λίγο με τη λογική της ζωής των άλλων, κατάφερε στο τέλος
να του μείνει ανενόχλητο το λίγο ή το πολύ της μοναχικής ζωής
που του είχε απομείνει (και που τόσο είχε συμφιλιωθεί μαζί της)
και μ' ένα ψέμα να αποσπάσει από όλους εκείνο το ειλικρινές
και συμπονετικό:
«Καλός άνθρωπος. Κρίμα που είναι τόσο άτυχος».