Βουλιάξαμε στη φωτιά
Χανόμαστε σα χνώτο σκύλου
Στο καφενείο ολοένα λιγοστεύουμε
Στη μέση η σόμπα καίει τις αναμνήσεις
Σε κάθε σπίτι κι από μια κατάκοιτη λαχτάρα
Τα μάτια αδειάζει απάνω μας - γιόκα μου, την ευχή μου -
Κοιτώντας τη φθορά ξεμάθαμε να πλάθουμε το αύριο
Τα όνειρά μας περπατούν ξυπόλυτα στο χιόνι
Απωθημένο μας ένα γλυκό σαν κέρασμα χαμόγελο
- Βρε πώς το λέγανε να δεις εκείνο το κορίτσι -
Χαρές ανείδωτες σε τοπία μνήμης ρημαγμένα

Τα χείλη μας πιο καφετιά κι από τα πικραμύγδαλα
Κανείς δεν πίνει σήμερα, κανείς δεν παίζει πρέφα
Και η οργή του καθενός στη σόμπα να στεγνώνει