Θα ’ρθει μια μέρα
που δε θα μας τρομάζει το παγωμένο πέλαγος
αλλά τα παγωμένα βλέμματα των ανθρώπων,

που δε θα μας τρομάζουν το κρύο και οι λάσπες
αλλά οι κρύες καρδιές και οι λάσπες στα λόγια τους.

Θα ’ρθει μια μέρα
που θα απλώνουμε τα χέρια μας
για να συλλέξουν αλητεία.

Μας φυλάει μια γωνιά ο χρόνος
όπου θα λέμε: είμαστε άνθρωποι,
σε μάτια που θα μας βλέπουν ως νεφρά,
γεννητικά όργανα
και ισχνά πορτοφόλια.

Κι ούτε μια μικρή γωνιά για μας
στον πλανήτη των προσφύγων.

Τι με κοιτάτε;
Πρόσφυγες είμαστε όλοι,
από τώρα δε με αναγνωρίζετε;