Μνήμες της θάλασσας, παράφρονες άνεμοι,
ρόδια που έσπειραν μούχλα και ατυχία
και τ’ αποτρόπαια της πόλης μου σκουπίδια
στοιχειώσανε το σπίτι μου και το εγκατέλειψα.

Πάλεψα την ομίχλη που αποφάσισε
να ξεθωριάσουν τα υπέροχα μαλλιά σου
και σου άφησε κληρονομιά αντίθεη
τα θραύσματα απ’ το χαμόγελο μιας μούσας.

Είκοσι χρόνοι, στις προθήκες των ματιών σου
στριφογυρνούν σαν αιμοβόρα εκθέματα,
συνωμοτούν σαν πλάσματα του Lovecraft,
στριγγλίζουνε σαν σφίγγες και γυπαετοί.

Όπου σταθώ
ακούω τις κραυγές τους να μου λένε:
«Νόστιμο το συκώτι σου κίβδηλε Προμηθέα».