Είμαστε στίχοι στο ποίημα της ανάγκης
Χωρίς πολλά σημεία στίξης μα με στίγματα
Χωρίς θαυμαστικά προπάντων
Στίχοι λιτοί και αφαιρετικοί
«Δεμένοι», θα αποφανθούν οι κριτικοί

Είμαστε στίχοι στου αφεντικού το ποίημα
Τους τόνους μας υλοτομεί, ποιητική αδεία
Μας σπάει, μας διπλώνει, κατά πώς ταιριάζει
Κι από τα σύμφωνα μάς παίρνει και μας βάζει
Πότε στον πρόλογο − ή και στο μότο ακόμα −
Πότε κατ’ ανάγκη μες στο σώμα
Και πότε μ’ έναν μορφασμό ανέξοδο
Σαν παρομοίωση εν είδει αφορισμού
Προς γνώση και συμμόρφωση στην έξοδο