Στου κασίδη το κεφάλι
όλοι κάνουν τον κουρέα,
τα δικά μας να ‘ν’ ωραία
κι ας κουρεύονται οι άλλοι.

Πλούσιοι μετ’ ευτελείας,
μα με μειωμένη ευθύνη,
θεέ μου, τι αγνωμοσύνη,
έρμαια τηλε-εξουσίας.

Την πατρίδα του στα ξένα
πάει και δίνει αμανάτι
κι αν ζητά συγχωροχάρτι,
περασμένα ξεχασμένα.

Μα του Έλληνα η παλάμη
μπανισμένος μοιροχάρτης
και της ιστορίας μπροστάρης
κι οι θυσίες του χαράμι.