Φωτισμένη κι άδεια η πλατεία
μοναχά η σκέψη τριγυρνά
ο βοριάς ορμάει στην ησυχία
και τρομάζει η ερημιά

Το μοντέλο στο πόστερ τρομαγμένο κι αυτό να ουρλιάζει
σαν καθρέφτης πιστός ενός κόσμου
την ομορφιά που δε θα θες να σ αγγίζει πια
που δε θες να σ αγγίζει πια
που δε θες να σ αγγίζει πια

Νόμισα πως είδα στις σκιές παιδιά να παίζουν
Με αγάπη έρχεται η νύχτα
και την πόλη παίρνει αγκαλιά
ακουμπάει στα φλόγερα της στήθια
μ ένα φόβο στην καρδιά

Το μοντέλο στο πόστερ τρομαγμένο κι αυτό να ουρλιάζει
σαν καθρέφτης πιστός ενός κόσμου
την ομορφιά που δε θα θες να σ αγγίζει πια
που δε θες να σ αγγίζει πια
που δε θες να σ αγγίζει πια

Νόμισα πως είδα στις σκιές παιδιά να παίζουν...