Θυμήθηκε τη μέση της
όπως λείο νησί της Ατλαντίδος
ταριχευμένο στην άσφαλτο
με τα βάτα του πανθορούμενα
δηλαδή εμφανή από την κοιλιά της μύγας
και τη ζάχαρη στο βάθος του φλιτζανιού
όπως ομφαλός
και το κορμί να σχίζει το πέλαγο
όπως γλώσσα σε μελάσα

Και εν μέσω μιας κηδείας
αδύναμων ζώων
καταπώς η όψη να ξεστράτισε
χίλιες λεύγες από την υποθετική πορεία
των σύννεφων στο χάρτη

Μέσα στο σπονδυλωτό πένθος
η ώρα ανέπλαθε τις όψεις
μέσα σε βουνό
με τη γαλακτερή χαίτη
του ορίζοντα

Και ο φάρος να του λέει
ξαναπλησίασε