Η νύχτα έγινε ένα με την αύρα της
και άπλωνε στον ουρανό τις δρασκελιές της
καθώς καβαλούσε στα άστρα
την κοίταζαν μέσα από τηλεσκόπιο

Κλεισμένη στις γωνίες που της άφηναν
τα φώτα της Λαμπρής
ήταν ποταμός τόσο λεπτός
που ανέβλυζε από βρύση

Κι εκείνη στα είκοσι της χρόνια
μέτραγε τα άστρα σε πολλαπλάσια τόσο μεγάλα
που τα στοίχιζε σε σειρές λέξεις
ανάμεσα στα οχήματα που έσερναν τη φωτιά
αφήνοντας πίσω τον παλιό κόσμο
που γύριζε σαν τόπι γύρω από τον ήλιο

Στο στόμα της έκρυβε κρίνα
Αυτά που με λύσσα τσαλάκωναν το σκοτάδι