Είμαι ο μοναδικός ήχος που εξυφαίνεται

στον καμβά των σκόρπιων διηγημάτων

κάτω από τη νοτισμένη κάπα υπερπόντιου ταχυδρόμου

όταν προσμένει τη θαλπωρή της βροχής-

η γύψινη πλαστικότητα της ελαφρότητάς μου

υπαγορεύει την κίνηση

Πρέπει να είναι η εμμένεια στη φιλοσοφική εξήγηση

του βήματος προς το εσωτερικό τοπίο

αργό σαν οργανική θεμελίωση του έρωτα

ενεργοποείται σαν αφόδευση

στους στυλιζαρισμένους μου στίχους

Για μένα είσαι η Ελπινίκη

Όταν διαλέγομαι με το πανομοιότυπο,ορμητήριο

Της φιλήδονης σάρκας

Στις πτωτικές τάσεις της ανάσας.