Πέρασαν μήνες
στέγνωσα από λέξεις και συναίσθημα
ποτέ δεν έγραψα
και δεν ξέρω αν ήταν που δεν έβρισκα τις
ή αν δεν ένιωθα τίποτα

Συγχώρεσέ με, Ποίηση
που μακριά σου είχα φτάσει

Ήταν στιγμές που φοβήθηκα
πως δε θα ξαναγράψω
ή μάλλον πως δε θα ξανανιώσω

τι τρομαχτικό!

Ξαφνικά όμως ένιωσα σήμερα κάτι
και σε σένα, Ποίηση, έχω πάλι στραφεί

ας είναι άγιο τ’ όνομά σου.

Δε θέλω να σε θάψω
σε σεντούκι
έξι πόδια κάτω από τη γη.

Θέλω να σε φυτέψω
στο φρέσκο χώμα της ψυχής μου.

Και πάνω σου να βλαστήσουν
όμορφα λουλούδια.

Έτσι θέλω να είναι
η ύστερη εποχή σου.

Μετά σου.

Έχω σπαταλήσει ώρες πολλές
να σκέφτομαι
πώς άραγε
νιώθουν οι άλλοι

Έχω φορέσει
τόσες πολλές φορές
ξένα παπούτσια
που πια έχει αλλάξει
το μέγεθος του ποδιού μου.

Όταν γεννιέται ένα παιδί
οι νεράιδες είναι παρούσες
και δίνουν τα δώρα τους

γνωρίσματα
που θα γλιτώσουν τον άνθρωπο
απ’ τον επικείμενο πόνο

Σ’ άλλους δίνουν θέληση
σ’ άλλους υπομονή
και σ’ άλλους δύναμη

δίνουν μέχρι κι αναλγησία

Εμένα μου ’δωσαν
την Ποίηση.