Έρημη πόλη, μα όλοι

παραθερίζουν;


Θεριστική μηχανή

αποκόπτει βίαια

κάθε ελπίδα.

Η σοδειά:

στάχυα απόγνωσης.


Δεν προσδοκώ μεγάλο θαύμα όπως

Κοίμηση,

Ανάσταση,

Ανάληψη.


Το αυτοκίνητο

παρκάρει στο πάρκο της πόλης.

Περπάτημα χεράκι με τον καύσωνα.

Μονάχος μα με κάποιους:

περίμεναν υπομονετικά

κάτω απ’ το χώμα

για δεκαεπτά χρόνια

και τώρα που αναλήφθηκαν

τραγουδούν υπερήφανα το κύκνειό τους άσμα.


Μην παραπονιέστε για των τζιτζίκων τον βόμβο!

Είναι οι ύστατές τους μέρες!

Δικαιούνται να πεθάνουν τραγουδώντας!


Σκάβω μικρή τρύπα στον κορμό.

Το μπήγω μέσα.

Σε λίγες μέρες θα εκκολαφθεί.

Τα φωνήματα ενστικτωδώς θα κινήσουν

στο χώμα να χωθούνε.


Κι όταν το ποίημα αυτό ξυπνήσει σε δεκαεπτά χρόνια

θα με ψάχνει.


Μα εγώ θα έχω εξαερωθεί.

Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο,

στα σίγουρα λόγω κλιματικής αλλαγής.