Κάνω συλλογή,

κολλάω ένσημα θανάτου,

να ξεχνιέμαι

Σκορπάω στον αέρα

σκουριασμένες κλειδαρότρυπες,

να μαλακώσει λίγο

το βλέμμα σου



Τη φωνή μου απλώνω

εκεί όπου το μάτι δεν φτάνει,

αλλ’ οι πληγές του,

τα τσακισμένα στην άσφαλτο απογεύματα και τα δειλινά,

κουρσεύουνε τον ήχο



Θ’ αποχωριστώ τούτο το σήμερα,

θα γίνει κι αυτό χτες

και το αύριο

μ’ ερμητικά ανοιχτά τα μάτια θε να ‘ρθει,

με το κεφάλι λίγο κατεβασμένο,

και θα περπατά

και θα περπατά,

όπως κι όλα τ’ άλλα αύριο