Νέα Υόρκη δεν ξέρω και εγώ ποιο έτος.
Μερικά φυλλάδια πέφτουν σαν ένα αργοπορημένο ελεγείο.
Δεν υπάρχουν φωνές για εκείνον, θεάματα,
Τα βήματα που κάνει κάποιος όταν ανεβαίνει την σκάλα,
Η αλήθεια των λόγων σβήνει καθώς μερικά σύννεφα κινούνται στα δυτικά.

Η κολώνα που βρίσκεται στην γωνία είναι η νεκρολογία,
Εκείνες οι εκατοντάδες τίμιες προθέσεις που δεν θα ολοκληρωθούν.
Ένα παγόνι χορεύει στο παλιό πάτωμα χωρίς να έχει πουθενά
να βγει. Κάποιος ξυλουργός τελειώνει τελικά το έργο του,
Ένα τραπεζάκι για κάποιο μεσοαστικό σαλόνι.

Ένα ακόμη έργο του Μπρόντγουαιη επίσης κατεβαίνει ενώ
Μία σειρήνα ακούγεται κάπου στο βάθος.
Εγώ πέφτω να κοιμηθώ στο παρόν μου, χωρίς να ξέρω
Ποιο ήταν το παρελθόν.
Αν είχα ένα πουλί στην τσέπη μου απλά θα το άφηνα να πετάξει.