Πρώτα από όλα, υπάρχει φασαρία. Πολύβουα πλήθη και στίφη αυτοκινήτων ενώ
προσπαθώ να περάσω από το ένα μέρος στο άλλο. Αισθάνομαι ότι κάπου λείπει κάτι το
σημαντικό, όμως δεν το λέω σε κανέναν. Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες και συνεχίζω

να περπατάω για εκεί που έχω να πάω. Μερικά πρόσωπα μοιάζουν να διαθέτουν ένα
φραγμένο δάσος, κόβω συνέχεια τα κλαδιά αλλά δεν υπάρχει πουθενά ένα ξέφωτο. Δεν
είμαι όμως μέσα στην εξοχή, είμαι στις πόλεις. Δεν μπορείς να ανακαλύψεις τίποτα το

μελοδραματικό στις κόρνες των ταξί, μόνο την βεβαιότητα ότι κάποτε περπατήσαμε εδώ
πέρα. Οι χωματόδρομοι του χίλια οχτακόσια τόσο είναι δρόμοι ωραίοι στρωμένοι με
άσφαλτο, πασπαλισμένοι με αστική πλεονεξία. Συνήθως δεν ξέρω τι καιρό θα κάνει αύριο,
και συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι όμορφο βρίσκεις στις πέτρες που εγώ δεν καταφέρνω να
δω.