Έχει κι ο πόνος
τον γλυκό του σκοπό,
το δικό του τραγούδι.
Θα πέφτει απόγευμα
ο τόπος γύρω θα ησυχάζει
κι απ' τ' ανοιχτό παράθυρο
ένα θλιμμένο μπλουζ...

Κι όσοι έφυγαν νωρίς,
χωρίς ένα τηλέφωνο
ή χωρίς να μας χτυπήσουν
το κουδούνι,
θα 'ναι τώρα κάπου μαζεμένοι.
Ίσως να λένε κι αυτοί για μας,
ίσως πάλι να αστειεύονται, να
χαρτοπαίζουν
να 'χουν ξεχάσει τα παλιά
να έχουν κεφάλια άδεια από ιδέες
σώματα αψεγάδιαστα, λευκά—

κι ο περσινός ο γάτος μας
μέσα στη μαύρη γούνα
κοιμάται κι ονειρεύεται
φανταστικά πουλιά.