Είπες πως θα ‘μαστε ξανά όπως και πρώτα
πονάει ο καθένας μες στη δικιά του ενοχή.
Τα μάτια κλείσαμε σαν σβήσανε τα φώτα
και στη οθόνη μας προβάλλεται το τέλος κι η αρχή.

Στριφογυρίζω ξανά όπως και πρώτα
σαν κάποια σβούρα που στις στροφές της έχει χαθεί.

Γυρίζω σπίτι μοναχή, γυρίζω τοίχο τοίχο
ψάχνοντας μάταια τη νύχτα αυτή να κρατηθώ.
Μια μελωδία ακολουθώ μ’ ένα δικό σου ήχο
αυτόν που μου ‘μαθες και δεν μπορώ να γιατρευτώ.

Στριφογυρίζω ξανά μέσα στο στίχο
έστω για μια στιγμή στη ζάλη αυτή να λυτρωθώ.