Υπάρχουν άλλοι ουρανοί με αφόρετα λευκά ρούχα

που δε θρηνούν θανάτους αστεριών ή του φωτός τις πληγές

στα βραδινά τους φορέματα Αν ήμουν κάτω απ’ τα σεντόνια τους

θα ξήλωνα μία μία τις ραφές να ξεχυθεί όλη η βροχή και

το ασημένιο βάμμα της σελήνης να τελειώνουμε επιτέλους

με τους ρομαντισμούς



Θα σκάψω ψηλότερα ως τους θεούς

κι αν ήσουν δικός μου θεός

τυλιγμένη στα πολλά σου τα χέρια

θα αναιρούσα τις εποχές


Θα αναιρούσες τις εποχές

κρατώντας μήνες στις παλάμες

και μ’ ένα σου άγγιγμα το χρόνο θα συνέθλιβες

να μη ψηλώσει η ώρα

ούτε ο καιρός που θα μας τσαλακώσει



Όταν θα φεύγεις φρόντισε μη κουβαλάς σταυρούς

Το κρεβάτι δε θα κάνω κενοτάφιο

Από μακριά πέρνα στα μάτια μου χαλκάδες

κι εγώ σιωπηλά θα δεχτώ

το τράβηγμα

του βλέμματος