Καθίσαμε κοντά στο μνημείο κρατούσαν οι τοίχοι γερά τ’άντερα της μαρκίζας που εξέλιπε κι εμείς με τα δικά μας να φθίνουν αθέατα θαυμάζαμε στ’ αποτυπώματα τις επιδείξεις του χρόνου


Εκείνη τη στιγμή

αποφάσισα

αφού δεν είναι πια σκοτάδι

αφού δεν είναι δωμάτιο

με ουρανούς κρεμαστούς

και το ταβάνι σύννεφο που

ξεφλουδίζει

τη σκουριά του

Αφού απαλλάξαμε

το μαξιλάρι απ’τα μαλλιά μας

και τα χέρια μας έλυσαν

τα μεταξύ τους μπερδέματα

για λίγο

ας πούμε

πως δεν είναι Μάης

ας πούμε

πως φταίει

ο καιρός που τρέμω

ο κωλόκαιρος – και όχι

εσύ

και τα βαθιά σου στην ανάσα φωνήεντα

όχι εσύ

που τώρα αδιάφορα

(σαν να μην είμαι εδώ)

πάνω μου γέρνεις