Σκηνή Ι: Αντάμωμα
Τελευταίοι μπαίνουν αυτοί οι χοροί, οι άλλοι. Τα χάλκινα παίζουν
ένα γνώριμο σκοπό, αλλά χωρίς λόγια. Τικφέσκο είναι,
ξέρεις τα βήματα. Τότε τι άλλαξε; Τα μάτια στον κύκλο τώρα
σπινθηρίζουν, τα χέρια σφίγγουν. Υπάρχει μια άλλου είδους ειλικρίνεια.
Δεν θες να μιλήσεις γι’ αυτό. «Πάμε στα Πόζαρ;» σου
λέει ο διπλανός σου. «Μετά το γλέντι είναι ό,τι πρέπει».



Σκηνή ΙΙ: Πόζαρ
Τα νερά του καταρράκτη περνάνε πρώτα από τη μικρή δεξαμενή.
Οι πιστοί των θερμών υδάτων επιπλέουν σαν αγελάδες. Ένα
χαμηλό τειχίο τους χωρίζει από το παγωμένο ποτάμι που έρχεται
από το βουνό. Πάνω στα ναρκωμένα σώματα πετάγονται
σταγόνες ηχηρές, σαν λέξεις, σαν τις νότες της τρομπέτας. Το
ρολόι της γούρνας σου θυμίζει τις οδηγίες· είκοσι λεπτά, μισή
ώρα το πολύ. Κανείς δεν αποκαλύπτει τι θα συμβεί αν μείνεις
παραπάνω. Υποψιάζομαι ότι μπορεί να αρχίσεις να μιλάς εκείνη
τη γλώσσα· την άλλη.