Σε μια λακκούβα βρόχινη, συνάντησα ένα γάντι κρεοπώλη. Τα ρεύματα το γέμιζαν με
λάσπη και νερό. Κουνούσε τρία δάχτυλα σπασμένα, και ο καρπός, χανόταν στη
λακκούβα νευρικός. Το θαύμασα. Έστεκα ώρα και το κοίταζα, θαύμασα την επιμονή
του και το θάρρος να με χαιρετά χωρίς σταματημό, ακόμα κι όταν πια πολύ
απομακρυνόμουν, γύρισα πίσω αιφνίδια για να το ξαναδώ: Με χαιρετούσε ακόμη.
Περπάτησα βρεγμένη μες στην πόλη, για να σε βρω και να σ' το πω. Πως βρήκα ένα
γάντι πλαστικό, που ξέρει ν' αποχαιρετά καλύτερα απ' το χέρι που έλαχε σε μένα και
σε σένα.