Παρέα κουτσοπίνει, βράδυ Τρίτης
ήρθε η κουβέντα και στα παραμύθια
δάσος των κύκνων, λαίδη και αλήτης•
σιωπούσες. «Για να πω και την αλήθεια
δεν είχα παραμύθια ούτε κασέτες»
κι έχωσες το πιρούνι στα ρεβίθια
και του ψωμιού μας μοίρασες τις φέτες.
«Παιδιά, ζήσαμε εμείς στην ίδια πόλη;»,
ρωτάω και γελώ. Απ’ τις μπασκέτες
φαντάζομαι κρεμιόσουν. Οι, όλοι κι όλοι,
τρεις-τέσσερις Αιγύπτιοι, των γονιών σου
φίλοι, ιδέα δεν είχαν για την Ντόλυ,
ιδέα κι η αδελφή σου. Ο κανών σου
τα κλασικά εικονογραφημένα
δεν συμπεριλάμβανε. Στον νου σου
έχε, πως αν και λες ότι κανένα
δεν διάβασες βιβλίο απ’ όλα τούτα
τουλάχιστο όπως φαίνεται σ’ εμένα
κοιτώντας παραμύθια μου στην κούτα
στον Όλιβερ, στα δράματα των έξι
στα πονηρά της Φρουτοπίας φρούτα
στο κάθε τι, ένα ρόλο έχεις παίξει
κι έχεις παντού δική σου μια ιστορία
και πρωταγωνιστείς -ποιος να πιστέψει
σε κάθε παιδική μου αλληγορία