Μια γαλάζια μητέρα ξανθή
με το γκλίτερ
κολλημένο στα χείλη

Το βάδισμά της βαρύ

φτελιά
κομμένη σε φέτες

Στο λευκό της το χνούδι
τραυματισμένη σαν σκύλος

πόσο ταιριάζει
να ‘ναι πιστή

πως αλλιώς να την πούμε;

Τα δάχτυλά της σφιχτά
και να τρέμει

φυτεμένη
στην αναβροχιά

απροστάτευτη
στους ήχους

Τα τακούνια της σούρνοντας

Οι μύες των ποδιών της χλωμοί

χορταριασμένοι

κι ένας αφόρητος στρόβιλος
κάτω απ’ τη φούστα της

χωρίς να ζητάει
όχι

ένα λεπτό
για αποδοκιμασίες

για μάτια τελείες
ηλιοβασιλέματα
πασχαλίτσες

όχι

Ένα δωμάτιο
ορθάνοιχτος φούρνος

τα παιδιά ήσαν μπλε
και τα φυσούσε με σκόνη

αναδρομικά τα φυσούσε

ν’ αναβοσβήνουν για ‘κείνη

Εγώ τη ρωτάω
μα εσύ ξέρεις

το φιλμ και τα σώματα

πάνε αγκαζέ

σαν μια ξερή προσευχή

μαρμάρινη

Για τις αμαρτίες της

τώρα κρυώνει
σαν σύννεφο
συνθετικό
το στήθος της

Γονάτισε
αυτό φοβάσαι;

γονάτισε πρέπει

άκου
χελιδόνι των αγρών

άκου

την απογοήτευση
μη τη τραγουδάς

αιωρείται