Το πρωί ξύπνησα με άμμο στα μάτια,
είχε δραπετεύσει από τη κλεψύδρα
σαν το υπόλοιπο που έλειπε από τις εικόνες
να έρχονταν να καλύψει τις μνήμες,
όλες τις ακαθόριστες στιγμές σου.
Περίπου μητέρα, περίπου γυναίκα
ίσως σπίτι ή γλυπτό αφομοιωμένο
μέσα στις εξαιρετικές του λεπτομέρειες
όπου φύτρωναν γαλάζιες ορχιδέες που
τις έγλυφα με την υγρή μου γλώσσα
ξεστομίζοντας χυδαίες προσευχές
από ένα ξεχασμένο σημείο της νύχτας

Αυτό συμβαίνει κάθε πρωί, επινοώ
ένα καινούργιο όνομα τη φορά
κατανέμοντας διαφορετικά εσένα μέσα
σε κάτι που θα το ονόμαζαν συνήθεια
πριν κλειστείς ερμητικά σε σπιρτοκούτια
κρατώντας την ακρίβεια του χρόνου
ώστε η λήθη να ‘ναι πιο επίκαιρη από ποτέ