Με σβήνετε.
Έχω τεκμήρια:
τις λέξεις αφανίζετε
σπάζετε τα νοήματα.
Τι μένει, αλήθεια, μέσα σας;
Άραγε, με θυμάστε;

Πήρατε μια γόμα
και με τ’ αδρό της μπλε
τη φλούδα αποσπάτε.
Είναι το σώμα μου αυτό
δεν είναι ένα ποίημα
ένας διάλογος
κάτι σπαρακτικά ερωτικό.

Μέσα απ’ την τρύπα βλέπετε
μια επόμενη σελίδα.
Για άσπρη σας φαντάζει.
Είναι ο λώρος που τρέφει της οδύνης τον ασκό∙
μέσα στ’ αμνιακό υγρό
πλέουν φωνήεντα, σύμφωνα πολλαπλασιάζονται.
Δεν ξέρετε κι όμως
για σας εγκυμονώ
τον αναγεννημένο μου εαυτό.