Τόσα φαντάσματα μέσα μας κινοῦνται
ἀνεξέλεγκτα, ἀσύλληπτα, ἀκοίμιστα...
Σὰν ὄνειρα τρέχουν, σκιὲς ἄπειρες
χαμαιλεοντικὰ στριφογυρίζουν
καταλαμβάνουν τὶς κρυψῶνες καὶ πετάγονται
ξαφνικά ἀπ’ αὐτές, συνωστίζονται στὰ μάτια
δείχνοντας τοὺς ἐφιάλτες μας ξένους,
κατευθύνουν τ’ ἄκρα σὲ χώρους ἀχαρτογράφητους
ποὺ νομίζουμε ἀπρόθυμα πὼς πάμε,
κι ὅταν φτάνουν στὸ μυστικὸ μας κέντρο,
ἕνας τρόμος παγερός, ἕνας τριγμὸς ἀόριστος
σπρώχνει τὶς ἐμπειρίες κλαφτᾶ νὰ φτερουγίσουν.
Ὅ, τι θαμμένο στήνεται μολυβένιο στὸ στῆθος
ποὺ κλυδωνίζεται συθέμελα, σὰν ἀμμόλοφος
πασχίζει νὰ κρατήσει καταιγίδες...
...Μέσα στὴ βαριὰ ὁμίχλη μαύρου οὐρανοῦ
ἡ μάχη εἶναι ἄνιση, ἡ κυριαρχία δεδομένη.
Ἕως ἡ λευκὴ σημαία νὰ κυματίσει ἀναδυόμενη
φέρνοντας τὸ φίλιωμα, τὴ σύμπλευση μὲ τὸ βηματισμό
τῶν φαντασμάτων, τῶν τόσο ἀνθρώπινων τελικά,
δικῶν μας φαντασμάτων...