Μια σημαδεμένη μέρα κλάψαμε πικρά για τη ματωμένη μνήμη,
παίξαμε στα ζάρια τις τύχες μας.
Κόμπος αξεδιάλυτος ο γόρδιος δεσμός των δακρύων,
ο Μέγας Αλέξανδρος της ψυχής μας ανίσχυρος.
Χρόνος ξέφρενος γύρω μας,
και μεις πνίξαμε τη φωνή μας στη σκόνη του καιρού,
βαδίσαμε σύρριζα στο κενό.
Περάσαμε στη αντίπερα όχθη της ψυχή μας,
αναρωτηθήκαμε για τον ξένο που αντικρίσαμε.
Κόψαμε λουλούδια και ξορκίσαμε τη μοίρα
που κάγχαζε και γελούσε για την ήττα μας.
Επιπόλαιοι πήγαμε στις πηγές της ζωής χωρίς όνειρα,
πιστέψαμε τον Εφιάλτη που καραδοκούσε.
Κατεβήκαμε ανύποπτοι τα σκαλιά της λήθης,
απορήσαμε για την απέραντη σιωπή.
Κοιτάξαμε τον πόνο κατάματα,
απλώσαμε τα χέρια ν’ αγγίξουμε τους σταυρωμένους.
Κι ήρθε το ξημέρωμα και δε μας βρήκε στα παραθύρια μας,
κι ήρθε το φως και δεν μας συνάντησε.
Περπατήσαμε αντίθετα στο πεπρωμένο μας,
αμέτρητα πουκάμισα αλλάξαμε
ώσπου να σταθούμε ολόγυμνοι μπροστά στην αλήθεια.
Και τα μαλλιά μας να δέρνονται απ’ τον άνεμο,
και τα πρόσωπά μας ν’ αγωνιούν για το ευτελές σχήμα τους.
Χρόνια πολλά μ’ ένα δάκρυ στους σταθμούς
να ψηλαφίζουμε το άγνωστο.
Με μια οδύνη για τη θνητότητα,
μ’ ένα τραγούδι θλιμμένο για τους αγιάτρευτους καημούς.