Πόση Άνοιξη

πόσες ηδονές

πόση δροσιά

πόσα γαλήνια πέλαγα

πόσα ταξίδια

πόσα καλοκαίρια

μου αρνήθηκες.

Πόσες κίτρινες μαργαρίτες

σβήνοντας κάθε φορά

το πρόσωπό μου

τη φωνή

το όνομά μου

και γράφοντας βίαια επάνω του

ένα άλλο

κάθε φορά ένα άλλο,

κάθε φορά…

Λες και δεν μας περιμένει

τον κάθε ένα

την κάθε μια

στη στροφή του δρόμου,

εκείνο,

πού σβήνει

οριστικά

όλα τα πρόσωπα

όλες τις αναπνοές

όλα τα ονόματα

(ίσως γι’ αυτό…).