Πρωινά γεμάτα φως και ψιθύρους
γεύση του άχρονου κι ελπίδα.
Αντίπερα της ψυχής μας, θαμπό το είδωλό της,
ποια η αλήθεια και ποια η πλάνη άραγε;
Ακροβάτες ανάμεσα στο «είναι» και στη φθορά,
κοιταζόμαστε στου παρελθόντος τον καθρέφτη
και το μόνο που βλέπουμε είναι το παρόν που μας βασανίζει.
Φτωχά είδωλά τα πρόσωπά μας,
οι μέρες μας ξέπνοες,
η αγωνία μας σιγοτρώει.
Τι άραγε είμαστε εμείς,
τι το είδωλό μας
και τι «τ’ ανάμεσό τους;»