Πέρασαν κούτσα κούτσα πέντε χρόνια από τότε
βουνίσια χρόνια, με πανώλες και λοιμούς, θανατικά
ληστείες, προσφυγιές, χιονισμένα φεγγάρια
ανήλιαγα κελιά σε βυθισμένες πόλεις σε κατσαρίδες.

Λοιπόν, μια νύχτα αλκοολική που καίγονταν τα πάντα
βγήκες μπροστά μου, λέει, μέρα-μεσημέρι μέσα σε οίκο εμπορίου
–δεν σε περίμενα μιλώντας για επιτόκια και προθεσμίες–
οπότε διώχνεις, λέει, τους ληστές μ’ ένα σου νεύμα,
μαζεύεις τα φουστάνια σου, ζυγώνεις σαν μαινάδα
κάθεσαι επάνω μου στα γόνατα, μου ανελκύεις τη φύση
και βγαίνει όλη η πύρινή μας πανδαισία σε ένα βέβηλο ταξίδι
όπως τότε, την εποχή των καυτών μας παγετώνων.

Ίχνη της νύχτας το άλλο πρωί στο άσημο ξενοδοχείο.
Η μέρα ξεκίνησε με βόρεια ομίχλη και η ζωή
συνέχισε με βόρεια ομίχλη, πληθωριστική
σ’ έναν τυφώνα από οικονομικές διαπραγματεύσεις
σχεδόν όπως τότε.