Ποτίζει
τα φυτά κάτω
από πάνω
έτσι και η βροχή.

Η σκιά σου
στη σελίδα
το ποίημα.

Το σπουργίτι
δυσανασχετεί. Τα ψίχουλα
βρίσκονται ολοφάνερα

εκεί μα το ίδιο
─δυστυχώς─
και η σκιά μου.

Μαθαίνοντας να πεθαίνεις
κάθε στιγμή
φαίνεται πως βοηθά.

Κοιτάζω τον ουρανό
κοιτάζω τη γη και τη θάλασσα─
τι θέλω
και τι θέλεις και τι θέλουν όλοι και
τι κανείς μας δεν έχει;

Η χαραυγή μας υπενθυμίζει─
οι λόφοι έφτασαν πάνω
στην ώρα για να γιορτάσουν.

Μην κλαις

κάτω απ’ τ’ άστρα─
καταλαβαίνεις;

Βρίσκονται εκεί

μονάχα για να σε βοηθήσουν
να εκτιμήσεις
τη νύχτα.

Ποιο το νόημα
τ’ ουρανού;

Μόνο ένα
άστρο κατέχει την απάντηση.

Γιατί να τη
σκεφτώ
τώρα; Μα ύστερα

ήταν η
μαμά μου. Με
σκεφτόταν.

Στον καθρέφτη για
μια στιγμή σχεδόν όλα
φαντάζουν πιθανά.

Τόσες πολλές μαύρες μύγες
μπαίνουνε στο σπίτι και
μας κάνουν δολοφόνους.

Όπως προσπαθείς να
φανταστείς μια
πεταλούδα

προσπάθησε να
φανταστείς πως είσαι
πεταλούδα.

Η σιωπή μιλάει

τόσο πολύ ή
εσύ δεν

άκουγες;